Triple Detail in Waddinxveen, part II
Dag 2, donderdag 18 februari, verliep ondanks een rumoerig begin nagenoeg op rolletjes.
Met het voornemen om niet nog eens in 134 km ellende achteraan te sluiten besloten om dan maar is 3 kwartier eerder te vertrekken dan de dag ervoor. Zonder succes helaas, want de woorden van vrouwlief “P@ je wilde toch vroeg vertrekken vandaag?” kwamen als donderslag bij heldere hemel en maakte mij beseffen dat het dus ergens na 07.00 uur moest zijn.
Dat klopte, het was inmiddels 07.30 uur
Met wat gevloek en gescheld het bed uit gejumpt, de persoonlijke verzorging en het ontbijt in tempo erdoor gejaagd om uiteindelijk weer rond 7.45 uur de auto in te stappen. Bah! ]-0
Hetzelfde verhaal als de dag ervoor. De A27 was 1 grote chaos, dus ach vooruit, de dagelijkse asfaltering naar de longen bevordert en daarbij in de tussentijd maar is een bakkie ingedaan:
En tijdens het file rijden kom je nog wel is wat tegen zoals dit rijdend miljoen:
Zo net na tienen uiteindelijk kunnen beginnen.
De Delahye stond er zo op het eerste oog strak bij, maar ook hier waren de swirls echt een doorn in het oog en deden gewoon afbreuk aan de nostalgische status van deze auto.
De lak was bij diverse metingen rondom aangebracht tot zo’n 4 a 5 honderd micron. Mooi egaal (over)gespoten dus. De achterklep en het rechter voorscherm bevatte een aantal diepe krassen die er met het polijstwerk waarschijnlijk niet uitgingen, het chroomwerk was ook zeker toe aan een goede opknapbeurt, en het interieur was verder in mooie staat, afgezien van wat vetvlekken aan de bestuurderskant.
Eerst even wat plaatjes zoals de Delahaye erbij stond:
Vervolgens lekker aan de slag gegaan.
Een dieptereiniging met wat Gentle Gray en last Touch bleek geen overbodige luxe.
Het was niet dat de auto bezaaid was met teer of alles wat ooit is kon vliegen, maar een zekere vorm van vervuiling was toch goed zichtbaar na de kleibeurt:
Na wat test en draaiwerk op deze singlestage lak bleek dat het gros van de krassen en de swirls afstierven bij een stuk schaap van Lake Country, die gevoed werd met wat M105 van Meguiar’s. Om microkrassen, marring en hologrammen vervolgens de kop in te drukken was de favoriete combi van M205 op een groen LC schuimpje de genadeklap.
En omdat het aanleggen van een 50/50 sneller is gebeurt dan de ontnuchtering van Erica Terpstra met een glas wijn van de gelegenheid gebruikt gemaakt en het 1 en ander maar is op foto vastgelegd.
Stap 1: men neme een stukkie plakband, 3M High Performance tape werkt prima, en plakt dit op een willekeurig plekje:
Stap 2: men pakke een rotary, voorzien van een stukje schaap met wat M105, en men doet 'vroem zzzmm bzzzmmm, vroem, wmmhmhmh zmmmm broem broem…' Hierna even wat “poets poets” met een doekje om residu en restant af te nemen.
Stap 3: vervolgens pakt men een excentrisch apparaat, ook wel DAP500 genoemd, en men plakt daar een groen schijfje van Lake Country op met een beetje M205. Hierna doet men 'prrrrrrrrrrrrrrr zhzhzhzzprrrrr……' om ook hierna weer wat “poets-poets” te doen.
Stap 4: als laatste trekt men voorzichtig het plakband weg, men poets even met wat snelle detailer of laatste aanraking de lijntjes polish weg en kijk daar, een pracht van een 50/50 :ja :
Overigens nog even goed om te laten zien waarom nabewerken noodzakelijk is, de tussentijdse foto na bewerking van de M105 en de LC woolpad:
Ook handig voor de kleine moeilijke stukjes waar je machinaal gezien geen kant op kan:
De Delahye knapte er flink van op. Na het zware werk is gekeken of deze singlestage lak is verblijd kon worden met wat Black Hole, maar dit had optisch gezien nagenoeg geen aanvullende waarde. Ik blijf dit vreemd vinden, want op sommige singelstage lakken is Black Hole enorm goed zichtbaar, en op andere dus weer niet. Dat moet toch ergens aan gerelateerd zijn. Iemand een idee?
Ook een soort van 50/50 :
Wolfgangs 3.0 sealde alles vervolgens netjes af dus kon in de tussentijd de aandacht worden gegeven aan het chroomwerk met wat Meg’s All Metal Polish.
Interieur en trayplanken werden propergemaakt met wat APC Plus, een borsteltje en een Poorboy’s doek.
De bekleding waarin de vetvlekken zaten heb ik geprobeerd te reinigen met de extractor. Resultaat bleef echter uit, dit zal met een krachtiger reiniger/oplosmiddel bij een volgend bezoek bekeken worden.
Nadat alle restjes Wolfgang in de Cobra Goldplush waren opgeslokt mocht de Collinite 915 deze Delahaye van een laatste beschermlaag voorzien. Toen de curetijd was verstreken (ondertussen nog wat Black Diamond op het rubber aangebracht) en ook deze laag was uitgepoetst stond er een diepblauwe Delahaye voor me te stralen.
YES!!! Wat een heerlijke natte glans, op en top reflectie, en spiegelglad.
Afgezien van de restkrassen op o.a. de achterklep en het voorscherm, is deze lak naar mijn idee voor 90% gecorrigeerd. De samenwerking van de Wolfgang en de Collinite is het beste van 2 werelden, op en top glans en reflectie, en daarbij uitstekende bescherming.
Check de results:
Restant van de diepe krassen op het kofferdeksel:
En voor de rest:
Met een fijn en voldaan gevoel de gebruikte doeken en pads in de retourtas gestopt en achteraan gesloten bij filerijdend Nederland. En dat was na het succes van die dag op dat moment eigenlijk niet eens zo heel erg
“2 down, 1 to go. The final lap is coming, stay tuned for part III”
Dag 2, donderdag 18 februari, verliep ondanks een rumoerig begin nagenoeg op rolletjes.
Met het voornemen om niet nog eens in 134 km ellende achteraan te sluiten besloten om dan maar is 3 kwartier eerder te vertrekken dan de dag ervoor. Zonder succes helaas, want de woorden van vrouwlief “P@ je wilde toch vroeg vertrekken vandaag?” kwamen als donderslag bij heldere hemel en maakte mij beseffen dat het dus ergens na 07.00 uur moest zijn.
Dat klopte, het was inmiddels 07.30 uur
Met wat gevloek en gescheld het bed uit gejumpt, de persoonlijke verzorging en het ontbijt in tempo erdoor gejaagd om uiteindelijk weer rond 7.45 uur de auto in te stappen. Bah! ]-0
Hetzelfde verhaal als de dag ervoor. De A27 was 1 grote chaos, dus ach vooruit, de dagelijkse asfaltering naar de longen bevordert en daarbij in de tussentijd maar is een bakkie ingedaan:
En tijdens het file rijden kom je nog wel is wat tegen zoals dit rijdend miljoen:
Zo net na tienen uiteindelijk kunnen beginnen.
De Delahye stond er zo op het eerste oog strak bij, maar ook hier waren de swirls echt een doorn in het oog en deden gewoon afbreuk aan de nostalgische status van deze auto.
De lak was bij diverse metingen rondom aangebracht tot zo’n 4 a 5 honderd micron. Mooi egaal (over)gespoten dus. De achterklep en het rechter voorscherm bevatte een aantal diepe krassen die er met het polijstwerk waarschijnlijk niet uitgingen, het chroomwerk was ook zeker toe aan een goede opknapbeurt, en het interieur was verder in mooie staat, afgezien van wat vetvlekken aan de bestuurderskant.
Eerst even wat plaatjes zoals de Delahaye erbij stond:
Vervolgens lekker aan de slag gegaan.
Een dieptereiniging met wat Gentle Gray en last Touch bleek geen overbodige luxe.
Het was niet dat de auto bezaaid was met teer of alles wat ooit is kon vliegen, maar een zekere vorm van vervuiling was toch goed zichtbaar na de kleibeurt:
Na wat test en draaiwerk op deze singlestage lak bleek dat het gros van de krassen en de swirls afstierven bij een stuk schaap van Lake Country, die gevoed werd met wat M105 van Meguiar’s. Om microkrassen, marring en hologrammen vervolgens de kop in te drukken was de favoriete combi van M205 op een groen LC schuimpje de genadeklap.
En omdat het aanleggen van een 50/50 sneller is gebeurt dan de ontnuchtering van Erica Terpstra met een glas wijn van de gelegenheid gebruikt gemaakt en het 1 en ander maar is op foto vastgelegd.
Stap 1: men neme een stukkie plakband, 3M High Performance tape werkt prima, en plakt dit op een willekeurig plekje:
Stap 2: men pakke een rotary, voorzien van een stukje schaap met wat M105, en men doet 'vroem zzzmm bzzzmmm, vroem, wmmhmhmh zmmmm broem broem…' Hierna even wat “poets poets” met een doekje om residu en restant af te nemen.
Stap 3: vervolgens pakt men een excentrisch apparaat, ook wel DAP500 genoemd, en men plakt daar een groen schijfje van Lake Country op met een beetje M205. Hierna doet men 'prrrrrrrrrrrrrrr zhzhzhzzprrrrr……' om ook hierna weer wat “poets-poets” te doen.
Stap 4: als laatste trekt men voorzichtig het plakband weg, men poets even met wat snelle detailer of laatste aanraking de lijntjes polish weg en kijk daar, een pracht van een 50/50 :ja :
Overigens nog even goed om te laten zien waarom nabewerken noodzakelijk is, de tussentijdse foto na bewerking van de M105 en de LC woolpad:
Ook handig voor de kleine moeilijke stukjes waar je machinaal gezien geen kant op kan:
De Delahye knapte er flink van op. Na het zware werk is gekeken of deze singlestage lak is verblijd kon worden met wat Black Hole, maar dit had optisch gezien nagenoeg geen aanvullende waarde. Ik blijf dit vreemd vinden, want op sommige singelstage lakken is Black Hole enorm goed zichtbaar, en op andere dus weer niet. Dat moet toch ergens aan gerelateerd zijn. Iemand een idee?
Ook een soort van 50/50 :
Wolfgangs 3.0 sealde alles vervolgens netjes af dus kon in de tussentijd de aandacht worden gegeven aan het chroomwerk met wat Meg’s All Metal Polish.
Interieur en trayplanken werden propergemaakt met wat APC Plus, een borsteltje en een Poorboy’s doek.
De bekleding waarin de vetvlekken zaten heb ik geprobeerd te reinigen met de extractor. Resultaat bleef echter uit, dit zal met een krachtiger reiniger/oplosmiddel bij een volgend bezoek bekeken worden.
Nadat alle restjes Wolfgang in de Cobra Goldplush waren opgeslokt mocht de Collinite 915 deze Delahaye van een laatste beschermlaag voorzien. Toen de curetijd was verstreken (ondertussen nog wat Black Diamond op het rubber aangebracht) en ook deze laag was uitgepoetst stond er een diepblauwe Delahaye voor me te stralen.
YES!!! Wat een heerlijke natte glans, op en top reflectie, en spiegelglad.
Afgezien van de restkrassen op o.a. de achterklep en het voorscherm, is deze lak naar mijn idee voor 90% gecorrigeerd. De samenwerking van de Wolfgang en de Collinite is het beste van 2 werelden, op en top glans en reflectie, en daarbij uitstekende bescherming.
Check de results:
Restant van de diepe krassen op het kofferdeksel:
En voor de rest:
Met een fijn en voldaan gevoel de gebruikte doeken en pads in de retourtas gestopt en achteraan gesloten bij filerijdend Nederland. En dat was na het succes van die dag op dat moment eigenlijk niet eens zo heel erg
“2 down, 1 to go. The final lap is coming, stay tuned for part III”