Triple Detail in Waddinxveen, part I
Zo af en toe heb je de mazzel dat iemand meerdere auto’s tegelijk weer in een showroomwaardige staat wilt hebben. Erg fijn natuurlijk, maar meerdere auto’s op 1 dag doen is absoluut onmogelijk (tenzij het haast werk wordt of je gespecialiseerd bent in modelauto’s) dus met enig pas en meetwerk in de vrije dagen is het gelukt om 3 dagen achtereenvolgens te plannen voor een full detail aan een 3-tal klassiekers.
Hoewel ik me soms zeer verbaas over de algemene kennis en kunde over de rijdende vierwielers hier op het forum, zal ik de volgende 3 auto’s toch even nader toe moeten lichten, want ik ben van mening dat sommige generaties (waaronder ondergetekende) deze 3 klassiekers niet dagelijks voorbij ziet komen.
In chronologische volgorde van bewerking:
De klus bevond zich in Waddinxveen, ruim 100 km van Apeldoorn. Nou behoor ik helaas niet tot het doorsnee type “buitendienst-in-een-snelle-leasebak+dito-pak” dus een dergelijk ritje in mijn cabriootje van ’86 was in dit geval weer een opzichzelfstaande onderneming. Wetende dat dit 3 dagen van toepassing was heb ik me dan ook maar goed voorbereid, allereerst door de te nemen route goed uit m’n hoofd te leren, broodjes en koffie mee te nemen voor onderweg, een extra jas in de auto te leggen, alsmede een 1e hulp gereedschapssetje voorzien van startkabels, riemenspray, WD40, dop-, steek-, en ringsleutels mee te nemen, en ben de avonden voorafgaand flink op tijd naar bed gegaan. Hoe pijnlijk is het dan ook om op de eerste dag (woensdag) tot de conclusie te komen dat het ingeplande vertrek om 07.45 uur vreselijk, maar dan ook eigenlijk echt vreslijk te laat is …
Ja, goedemorgen en hallo Nederland! Maar liefst 134 km. file, en men praatte op de radio over een rustige ochtendspits… OMFG!! Noemen ze dit rustig? Alsof al die 134 km. aan meurende swirlbakken op mijn stukje snelweg stonden te dampen, leek de tijd in dit geval sneller te gaan dan m’n toerentellertje. Wat leek op een vriendelijk ‘goedemorgen-knikje’ van een wat oudere dame in een voor haar iets te grote Peugeot 408 links van mij, werd achter mij onherroepelijk verkracht door het immense geblaas van een toeter met omvang van de Titanic. Godskler@#$% nog an toe zeg! }
w
De vrachtwagenchauffeur achter me sommeerde op zijn manier dat de auto’s voor me inmiddels waren vertrokken, en ik nu toch echt haast moest maken met optrekken. Gezellig hoor zo’n file
Afijn, na een keer of 6 de remmen van de cabrio getest te hebben en toch nog 2x het knooppunt Gouwe gezien te hebben een klein uurtje later dan gepland in Waddinxveen aangekomen. Eenmaal op de plaats van bestemming als de wiederweerga m’n spulletjes uitgepakt en begonnen aan de Mercedes 190 SL.
Wat een heerlijke auto om aan te werken. Prachtige rondingen, mooie lijnen, heel veel chroomaccenten en een parelwitte lak. Een rondje kleien met de Gentle Gray en de Last Touch had weinig smurrie in de klei tot gevolg, maar zorgde wel voor een perfecte basis voor het polijstwerk.
Wit is en blijft een lastige kleur om swirls op te ontdekken met het blote oog, maar met een stralend zonnetje wat in dit geval gebruikt werd in de vorm van de Brinkmann zaten de swirls rondom verdeeld:
Daar waar de Menzerna Intensiv op de wolpad doorgaans enorm z’n best kan doen met een cuttingfactor van 3,5 was het niet echt de meest ideale polish om mee te werken. Het leek alsof ie enorm aan het gummen was, en da’s vreemd want de wolpad was brandschoon en de ondergrond ook. Snelheid was oké (ca 1200 tpm). Sticky paint? Ik had echt geen idee, maar hoe dan ook, de klus werd wel geklaard met de M105 van Meguiar’s. Nabehandelen was noodzakelijk, heb dit gedaan in de vorm van Menzerna’s Nanopolish op een groene LC pad, dat liep dan weer als een zonnetje op de DAP500. Dat gaf uiteindelijk een mooi strak resultaat, de lak kleurde schitterend op naar een heldere en intense witte glans.
Natuurlijk kan een 50/50 niet uitblijven:
Zonder het gebruik van de Brinkmann is goed te zien dat de lak zeer mooi wordt opgetrokken naar een lichte en heldere kleur.
Ook het chroomwerk, wat behandeld is met Meguiar’s All Metal, heeft weer een uitstraling van heb ik jou daar:
Wolfgangs Paint Sealant 3.0 heeft vervolgens ruime tijd liggen curen. Deze is aangebracht met de DAP500 (stand 1,5) op een zwarte Cobra pad.
Trouwens ligt dat aan mij, of zit er een vleugje van banaan in die paint sealant ???
In de tussentijd zijn de banden ontvet met Super Degreaser, en daarna geconditioneerd met de Black Diamond van Wolfgang.
Dan het interieur. Dat zag er wat verlaten uit. De met leer beklede zetels en de bijpassende kaphoes hadden nou niet echt de frisse looks zoals dat eigenlijk zou moeten.
Een voorzichtige schoonmaak van Meguiar’s APC Plus (ratio 1:10) met daarna een Poorboy’s Natural Look zorgde niet alleen voor een lekker luchtje in de auto maar ook voor een verzorgd uiterlijk. Toen ook het dashboard en de zijpanelen waren ontdaan van stof, vuil en vettigheid, en ook hier alles netjes in de dressing werd gezet, tenslotte het interieur nog goed uitgezogen en al het glaswerk binnen en buiten streeploos gereinigd met de Glass Cleaner Concentrate.
Hierna de sealant uitgepoetst en een laagje M16 als finishing touch aan deze klassieker als toetje gegeven. Dat dit alles ´m goed heeft gesmaakt is te zien op de after pics:
Vervolgens de vuile doeken in de tas gegooid en “el cigaros” de sporen gegeven. Want sja, als je dan slechts 16 km vanaf CC headquarters ben verwijderd en je dringend nieuw detailgear nodig hebt is een ritje natuurlijk zo gemaakt. Verrijkt met de vriendelijkheid van Dana en het tasje spulletjes achter me, de terugreis naar huis fluitend volbracht. End of day 1
“We’ll be right back, after the break when the story continues with PART II”
Zo af en toe heb je de mazzel dat iemand meerdere auto’s tegelijk weer in een showroomwaardige staat wilt hebben. Erg fijn natuurlijk, maar meerdere auto’s op 1 dag doen is absoluut onmogelijk (tenzij het haast werk wordt of je gespecialiseerd bent in modelauto’s) dus met enig pas en meetwerk in de vrije dagen is het gelukt om 3 dagen achtereenvolgens te plannen voor een full detail aan een 3-tal klassiekers.
Hoewel ik me soms zeer verbaas over de algemene kennis en kunde over de rijdende vierwielers hier op het forum, zal ik de volgende 3 auto’s toch even nader toe moeten lichten, want ik ben van mening dat sommige generaties (waaronder ondergetekende) deze 3 klassiekers niet dagelijks voorbij ziet komen.
In chronologische volgorde van bewerking:
- Een Mercedes Benz 190 SL Roadster, bouwjaar 1960, en met slechts 51.000 km op het nostalgische klokje heeft dit 105 pk 4 cilinder torretje verdomd weinig gelopen.
Een oer Hollander, en laktechnisch gezien in fatsoenlijke staat. Meneer de spuiter heeft weliswaar ooit is het pistool ten hande genomen, maar dat is natuurlijk begrijpelijk. Op een paar kleine plekjes en blaasjes na zag het er allemaal best aardig uit. Swirls ten overvloede uiteraard, die je zonder behulp van de Brinkmann Xenonlamp absoluut niet kon zien op deze parelwitte lak, en dat parelwit niet eens zo heel wit was bleek pas achteraf
- Auto nummer twee is een Delahaye 135 M, bouwjaar 1949, en sinds eind jaren ’90 staat deze 6 cilinder op de Nederlandse kleibodem te pruttelen. Vroeger kon deze slee zich qua exclusiviteit meten met merken als Bugatti en Delage.
De lak was bedorven onder de swirls. Echt te erg voor woorden! Naast swirls ook een paar gemene diepe krassen, en een hoop chroomwerk. Het interieur was in verder in goede staat. De kant van de bestuurder had alleen wat vetvlekken in de matten zitten.
- De derde auto die weer opgesmukt werd was een Packard Caribbean uit 1953. Daar waar ik van mening was dat de Delahaye al een grote sloep was, mag dit stuk staal met een gewicht van ruim 2 ton zich gerust meten met een klein binnenvaart schip. Kolere wat een apparaat zeg! Unieke auto, zeker voor het feit dat er van dit model maar 750 van zijn geproduceerd en er nu slechts na schatting nog zo’n 24 wereldwijd nog rondtuffen. Naja, laat dat tuffen maar weg, met z’n 8 cilinder lijnblok van 180 pk was dit in de jaren 50 ondanks z’n gewicht een kanon op wielen! De kleur bruin van deze Packard (erg moeilijk om zoiets goed op foto te zetten) was heel bijzonder te noemen, maar door de vele swirls, krasjes, lichte plekken en een laagje stof was deze heel slecht te zien.
De klus bevond zich in Waddinxveen, ruim 100 km van Apeldoorn. Nou behoor ik helaas niet tot het doorsnee type “buitendienst-in-een-snelle-leasebak+dito-pak” dus een dergelijk ritje in mijn cabriootje van ’86 was in dit geval weer een opzichzelfstaande onderneming. Wetende dat dit 3 dagen van toepassing was heb ik me dan ook maar goed voorbereid, allereerst door de te nemen route goed uit m’n hoofd te leren, broodjes en koffie mee te nemen voor onderweg, een extra jas in de auto te leggen, alsmede een 1e hulp gereedschapssetje voorzien van startkabels, riemenspray, WD40, dop-, steek-, en ringsleutels mee te nemen, en ben de avonden voorafgaand flink op tijd naar bed gegaan. Hoe pijnlijk is het dan ook om op de eerste dag (woensdag) tot de conclusie te komen dat het ingeplande vertrek om 07.45 uur vreselijk, maar dan ook eigenlijk echt vreslijk te laat is …
Ja, goedemorgen en hallo Nederland! Maar liefst 134 km. file, en men praatte op de radio over een rustige ochtendspits… OMFG!! Noemen ze dit rustig? Alsof al die 134 km. aan meurende swirlbakken op mijn stukje snelweg stonden te dampen, leek de tijd in dit geval sneller te gaan dan m’n toerentellertje. Wat leek op een vriendelijk ‘goedemorgen-knikje’ van een wat oudere dame in een voor haar iets te grote Peugeot 408 links van mij, werd achter mij onherroepelijk verkracht door het immense geblaas van een toeter met omvang van de Titanic. Godskler@#$% nog an toe zeg! }
w De vrachtwagenchauffeur achter me sommeerde op zijn manier dat de auto’s voor me inmiddels waren vertrokken, en ik nu toch echt haast moest maken met optrekken. Gezellig hoor zo’n file
Afijn, na een keer of 6 de remmen van de cabrio getest te hebben en toch nog 2x het knooppunt Gouwe gezien te hebben een klein uurtje later dan gepland in Waddinxveen aangekomen. Eenmaal op de plaats van bestemming als de wiederweerga m’n spulletjes uitgepakt en begonnen aan de Mercedes 190 SL.
Wat een heerlijke auto om aan te werken. Prachtige rondingen, mooie lijnen, heel veel chroomaccenten en een parelwitte lak. Een rondje kleien met de Gentle Gray en de Last Touch had weinig smurrie in de klei tot gevolg, maar zorgde wel voor een perfecte basis voor het polijstwerk.
Wit is en blijft een lastige kleur om swirls op te ontdekken met het blote oog, maar met een stralend zonnetje wat in dit geval gebruikt werd in de vorm van de Brinkmann zaten de swirls rondom verdeeld:
Daar waar de Menzerna Intensiv op de wolpad doorgaans enorm z’n best kan doen met een cuttingfactor van 3,5 was het niet echt de meest ideale polish om mee te werken. Het leek alsof ie enorm aan het gummen was, en da’s vreemd want de wolpad was brandschoon en de ondergrond ook. Snelheid was oké (ca 1200 tpm). Sticky paint? Ik had echt geen idee, maar hoe dan ook, de klus werd wel geklaard met de M105 van Meguiar’s. Nabehandelen was noodzakelijk, heb dit gedaan in de vorm van Menzerna’s Nanopolish op een groene LC pad, dat liep dan weer als een zonnetje op de DAP500. Dat gaf uiteindelijk een mooi strak resultaat, de lak kleurde schitterend op naar een heldere en intense witte glans.
Natuurlijk kan een 50/50 niet uitblijven:
Zonder het gebruik van de Brinkmann is goed te zien dat de lak zeer mooi wordt opgetrokken naar een lichte en heldere kleur.
Ook het chroomwerk, wat behandeld is met Meguiar’s All Metal, heeft weer een uitstraling van heb ik jou daar:
Wolfgangs Paint Sealant 3.0 heeft vervolgens ruime tijd liggen curen. Deze is aangebracht met de DAP500 (stand 1,5) op een zwarte Cobra pad.
Trouwens ligt dat aan mij, of zit er een vleugje van banaan in die paint sealant ???
In de tussentijd zijn de banden ontvet met Super Degreaser, en daarna geconditioneerd met de Black Diamond van Wolfgang.
Dan het interieur. Dat zag er wat verlaten uit. De met leer beklede zetels en de bijpassende kaphoes hadden nou niet echt de frisse looks zoals dat eigenlijk zou moeten.
Een voorzichtige schoonmaak van Meguiar’s APC Plus (ratio 1:10) met daarna een Poorboy’s Natural Look zorgde niet alleen voor een lekker luchtje in de auto maar ook voor een verzorgd uiterlijk. Toen ook het dashboard en de zijpanelen waren ontdaan van stof, vuil en vettigheid, en ook hier alles netjes in de dressing werd gezet, tenslotte het interieur nog goed uitgezogen en al het glaswerk binnen en buiten streeploos gereinigd met de Glass Cleaner Concentrate.
Hierna de sealant uitgepoetst en een laagje M16 als finishing touch aan deze klassieker als toetje gegeven. Dat dit alles ´m goed heeft gesmaakt is te zien op de after pics:
Vervolgens de vuile doeken in de tas gegooid en “el cigaros” de sporen gegeven. Want sja, als je dan slechts 16 km vanaf CC headquarters ben verwijderd en je dringend nieuw detailgear nodig hebt is een ritje natuurlijk zo gemaakt. Verrijkt met de vriendelijkheid van Dana en het tasje spulletjes achter me, de terugreis naar huis fluitend volbracht. End of day 1
“We’ll be right back, after the break when the story continues with PART II”
